“ارائه بهترین ها به بیشترین تعداد مردم با کمترین هزینه”: با این کلمات ، چارلز و ری ایمز یکی از اهداف اصلی خود را به عنوان طراحان مبلمان توصیف کردند. هیچکدام از طرح های دیگر آنها به اندازه صندلی های پلاستیکی حتی نزدیک به این سبک ایده آل نیستند. سالهاست که این زوج طراح ایده اصلی پوسته صندلی یک تکه را برای قرار دادن در خطوط بدن انسان مورد پژوهش قرار داده اند ، پس از آزمایشات با تخته سه لا و آلومینیوم ورق در دهه 1940 نتایج ناخوشایند به دست آمد ، پس از بررسی های زیاد برای مواد جایگزین ، آنها را به رزین پلی استر تقویت شده با فیبر شیشه ای هدایت کرد.
اقای ایمز مزایای استفاده از این ماده را شناخت و به طور کامل مورد استفاده قرار داد: قابلیت استحکام ، خصوصیات لمسی دلپذیر ، مناسب بودن در روش های تولید صنعتی با استفاده از این ماده که قبلاً در صنعت مبلمان ناشناخته بود ، ایشان با موفقیت طراحی بدنه را برای تولید بالا تهیه کردند. پس از اولین حضور آنها در مسابقه “طراحی مبلمان کم هزینه” که در سال 1948 توسط موزه هنرهای مدرن برگزار شد ، صندلی پلاستیکی (بدنه A ) و صندلی پلاستیکی سمت (بدنه S ) در سال 1950 به بازار عرضه شد. اولین صندلی های پلاستیکی تولید انبوه در تاریخ مبلمان اجرا شد.
صندلی های پلاستیکی ایمز همچنین یک نوع مبلمان جدید را معرفی کرده است که از آن زمان بسیار گسترده شده : صندلی چند منظوره که بدنه آن را می توان با انواع مختلفی از پایه ها به منظور اهداف متنوع به آن اضافه کرد . در اوایل سال 1950 ، چارلز و ری ایمز مجموعه ای از پایه ها را ارائه دادند که موقعیت های مختلف نشستن را فعال می کرد. یک مدل برجسته به خصوص برج ایفل است که با نام صندلی ایفلی معروف است : یک طراحی خاص از سیم فولادی ساخته شده است که با مهندسی فرم های سبک و ظریف را با استحکام ساختاری ترکیب می کند.
